De donkere broer van Hinoki van Comme De Garcon

Als man van in de dertig met een groeiende collectie van ongeveer 20 nichegeuren, heb ik een sterke affiniteit ontwikkeld voor fotorealistische composities: geuren die heldere, levendige landschappen oproepen. Ik neig naar houtachtige, groene bloemen met een minimalistische structuur, waarbij ik de voorkeur geef aan bloemen die zich helder ontvouwen in plaats van complexiteit. Ceder is mijn ankernoot, en ik ben altijd op zoek naar iets dat geaard en toch transportiefs is. Deze zomer ging ik op zoek naar een geur met een kamferachtige, eucalyptuskleurige bovenkant — iets verkoelends en meditatiefs. Die zoektocht leidde me naar Aesop's Hwyl. Ik moet toegeven dat een deel van mijn interesse voortkwam uit vergelijkingen met Hinoki van Comme des Garçons, die ik had geproefd en waarvan ik had genoten vanwege de verkwikkende, onsenachtige opening — koel, kruidig en verkwikkend, alsof ik een met cederhout omzoomd badhuis binnenstap dat is uitgehouwen in een heuvelbos. Hwyl voelde zich daarentegen vanaf het begin gedempt en introspectiever. Het begint met een rokerig, licht medicinaal gefluister van wierook, getemperd door een troebele groene harsachtige noot die nooit echt scherper of lift wordt. Er is een vochtige, bijna schimmelachtige kwaliteit: interessant, maar nooit opbeurend. Levensduur is waar Hwyl in uitblinkt. Het blijft urenlang hangen met een stabiele, smeulende basis van cipressen, mos en droog hout. Maar waar Hinoki zich spiritueel en centrerend voelde — een vleugje koele helderheid — komt Hwyl platter, plechtiger en zwaarder over op de neus. Het mist die spa-achtige precisie waar ik naar op zoek was, die schone, mentale uitademing. Wat ik het meest miste was dat duidelijke lichtmoment in Hinoki — een uitstraling die Hwyl nooit helemaal bereikt. Dat gezegd hebbende, Hwyl is niet zonder sfeer. Het schetst een somber beeld: stel je een vochtige, vervallen kerk voor diep in het bos's nachts. Regen sijpelt door gebroken glas-in-lood. Tussen de gebarsten plavuizen barsten mos en groene scheuten uit. De geur van gedoofde wierook hangt nog steeds in de lucht, maar is zwak, overmeesterd door de aardse stilte van het bos dat de ruimte terugwint. Het is prachtig in zijn verval — meer heilige ruïne dan heiligdom. Als die scène weerklinkt, hoort Hwyl misschien wel op je plank thuis.

Vertaald uit Engels door AWS